"Ze wszystkich rzeczy wiecznych miłość trwa najkrócej..." - "Miłość, psiakrew" Ewy Nowackiej

Autor: Ewa Nowacka

Tytuł: Miłość, psiakrew

Liczba stron: 148

Wydawnictwo: Zakład Narodowy im. Ossolińskich

          Ewa Nowacka to znana polska powieściopisarka, eseistka, autorka słuchowisk dla dzieci i młodzieży oraz krytyk literacki. Laureatka licznych nagród krajowych i zagranicznych, debiutowała w 1967 r. powieścią historyczną "Rok trzech cezarów". Jest autorką kilkudziesięciu książek dla dzieci i młodzieży. "Miłość, psiakrew" została wydana po raz pierwszy w 2001 r. i od razu uzyskała nominację do nagrody Książka Roku Polskiej Sekcji IBBY. Trzy lata później została wpisana do międzynarodowego katalogu BARFIE.

            "Miłość, psiakrew" to historia jakich wiele. Dwoje młodych ludzi przypadkowo poznaje się na imprezie. To Wiola, ambitna siedemnastolatka, która marzy o szkole aktorskiej i Daniel, uczeń technikum, bez planów na przyszłość. Zakochują się w sobie bez pamięci, wierząc, że łączące ich uczucie będzie trwało wiecznie. Tak się jednak nie dzieje. Wiola, rozpieszczona przez rodziców, przyzwyczaiła się do tego, że wszystko dzieje się po jej myśli. Daniel także pozwala jej samej decydować o ich związku. Dlatego, kiedy Wiola oznajmia, że muszą się pobrać, podporządkowuje się jej woli. Rodzice obojga początkowo próbują odwieść ich od tego pomysłu, lecz ostatecznie muszą pogodzić się z porażką. Małżeństwo zostaje zawarte, a młoda para decyduje się na wspólne zamieszkanie w małym pokoiku Wioli. Jednak już następnego ranka coś zaczyna się psuć. Świeżo upieczona żona bardziej przejmuje się plamą na sukience niż własnym mężem. Stopniowo narastające nieporozumienia z każdym dniem coraz bardziej pogarszają sytuację. Daniel, nagle postawiony przed koniecznością zarabiania na utrzymanie rodziny i wciąż dręczony przez teściową, na wsparcie ze strony Wioli nie ma co liczyć. Stara się zachowywać odpowiedzialnie i próbuje odbudować dawne relacje. Bezskutecznie. Ciąża i narodziny dziecka tylko potęgują dotychczasowe problemy i zwiększają dystans między bohaterami. Kiedy wyobrażenie szczęśliwej, beztroskiej przyszłości zmienia się w szarą rzeczywistość, a brutalność życia coraz częściej daje o sobie znać, niwecząc wszelkie plany, zakończenie może być tylko jedno.

            Powieść Ewy Nowackiej jest dość specyficzna. Opowiadając o zawiedzionych nadziejach bohaterów, ma przestrzegać przed podejmowaniem niedojrzałych, lekkomyślnych decyzji pod wpływem chwilowego zauroczenia. Napisana łatwym, przystępnym językiem, jest jednocześnie przesadnie ponura i pesymistyczna. Sylwetki bohaterów i prowadzone przez nich dialogi są znacznie uproszczone. Fabuła kreślona z dwóch punktów widzenia – Daniela i pisarza z sąsiedniego bloku, wprowadza do utworu niepotrzebny zamęt. Przeplatanie akcji wzmiankami o najsłynniejszych historiach miłosnych wszech czasów oraz próby porównania ich do uczucia Wioli i Daniela, robi zdecydowanie przygnębiające wrażenie. Nasuwają się pytania: czy prawdziwa miłość jeszcze istnieje i czy może być wieczna? Autorka wydaje się sugerować, że w obecnych czasach takich ludzi i takich głębokich uczuć już nie ma, a próby naprawy rozpadającego się związku z góry skazane są na niepowodzenie.

Na deszczowe wieczory szczerze odradzam.